Hulp in aantocht?

Wat me in de loop der jaren wel duidelijk is geworden, is dat ik niet zo'n makkelijk persoon ben om mee samen te wonen/leven. Een relatie duurde meestal niet zo lang. Zo veel relaties waren er trouwens niet. Maar verder ben ik gewoon iemand die zijn verhaal wel eens kwijt wil. Ik wil ook wel eens vertellen dat ik een leuke dag gehad heb, of dat alles weer eens compleet klote was. Dan wil ik ook respons en dat mag best zijn: "Stel je niet zo aan." Ik wil, met andere woorden, mijn mening wel eens toetsen bij iemand die ik ken en wiens manier van denken en voelen ik ken.

Ik ga met mijn tijd mee, dus op een gegeven moment ben ik gaan internetdaten. Het leek me een goede manier om iemand te ontmoeten die ik al een beetje kende, al realiseerde ik me wel dat je via het internet de grootst mogelijke onzin over jezelf kunt vertellen en daar een foto kunt bijplakken die al wat jaartjes oud is. Ik ben zo eerlijk mogelijk over mezelf geweest en de profielfoto die ik erbij deed was nog geen half jaar oud. Ik was eerlijk gezegd stomverbaasd over het aantal reacties dat binnenstroomde. Sommige dames wilden bij wijze van spreken al voor de volgende dag iets afspreken. Die waren meestal ook al gauw weer verdwenen als ik aan de rem trok. Een aantal keren is het, na het nodige e-mailverkeer, tot een ontmoeting gekomen. Ik zal wel te kritisch zijn, maar dat viel meestal behoorlijk tegen. Eén keer zag het er veelbelovend uit.

Ik noem haar hier Anneke. We hebben geruime tijd ge-e-maild. Zij zat er ook niet om te springen op korte termijn gezamenlijk kroeg, restaurant en bed in te duiken. Ze had me één foto gestuurd. Ze zit ergens in het gras langs de kant van een landweg. Haar fiets staat tegen een hek van een weiland, samen met een andere fiets. Haar blonde haar zit strak naar achteren. (Ik weet nu dat ze toen een paardenstaart had.) Ze draagt een T-shirt, korte broek en sandalen. Ze zag er zeer aantrekkelijk uit. "Dat was een jaar geleden", schreef ze erbij. Ze is in ieder geval geen dom blondje. Dat had ik na een paar e-mails al door. Ze schreef leuk en boeiend over zichzelf en over wat ze van dingen vond. Ze schreef ook bijna foutloos. Daar let ik nou eenmaal ook op. Na een tijdje besloten we, op haar initiatief, elkaar in levende lijve te ontmoeten. Er klikte wel iets. We ontmoetten elkaar diverse keren, bleven bij elkaar slapen. Weer op haar initiatief gingen we een week naar een bungalowpark. Het was een heel plezierige week, tot de laatste avond. We kregen geen ruzie of zo. Zonder dat uitgesproken te hebben, wisten we dat we een beslissing moesten nemen: gaan we door en, zo ja, hoe? Anneke zei het zo: "We kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Dit was een leuke week, maar ik vind het helemaal niet erg om vanaf morgen weer alleen thuis te zijn. Zegt dat wat?"

Ik weet nog dat ik me teleurgesteld voelde, maar me ook meteen afvroeg waarom ik dat was. Vooral omdat de week voorbij was? Toch een wat gekrenkt ego? Ik wist ook dat ik niet doodongelukkig zou worden als er geen definitieve relatie zou ontstaan. Er is wel een relatie, maar die is puur vriendschappelijk. We mailen elkaar van tijd tot tijd nog.

Dat was een heel lange inleiding voor een eenvoudige mededeling. Een aantal weken voor ik aan deze blog begon heb ik haar een uitgebreide mail gestuurd over wat ik wist. In een volgend blog kom ik op haar reactie terug.