De eerste stap

Uiteindelijk moet ik er een keer mee naar buiten komen. Maar als ik daarmee wacht tot alles te bewijzen valt kan het nog zomaar een paar jaar duren. Met wat ik nu weet kan ik niet 'hogerop' gaan, omdat ik niets hard kan maken. Daar komt dan nog bij dat ik toch al niet de meest populaire werknemer ben van de organisatie waarvoor ik werk: wanneer ik ergens kritiek op heb, laat ik dat altijd luid en duidelijk blijken. Misschien doe ik dat te veel, want de reactie is vaak: "O, daar heb je hem weer. Hij zal een keer geen kritiek hebben."

Het gaat nu niet over kritiek, omdat ik toevallig weer eens een ander idee over iets heb. Een paar maanden geleden heb ik - binnen de organisatie - bij puur toeval iets ontdekt wat absoluut niet in de haak is. Daar zou geen mens over twijfelen. Het probleem is dat ik geen schijn van bewijs heb. Het lijkt ook te onwaarschijnlijk om waar te zijn. Als ik het een collega zou vertellen, zou de reactie voorspelbaar zijn. Zie hierboven. Buiten de organisatie is, zonder hard bewijs, niemand geïnteresseerd.

Een paar dagen geleden kwam ik op het idee dat wat ik weet in een blog te beschrijven. Ik weet dat de kans dat iemand dit - en wat er verder nog komt - leest en het ook nog eens herkent zeer miniem is. Maar je weet maar nooit. Ik heb dit blog aangemeld bij alle zoekmachines die er maar zijn en er wordt heel wat gegoogeld. En de organisatie waarvoor ik werk behoort niet tot de kleinste van Nederland.

Ik weet dat het allemaal ontzettend vaag klinkt. Ik heb het over de 'organisatie' waarvoor ik werk. Dat kan van alles zijn: een particulier bedrijf, een non-profitorganisatie of een overheid. Daar laat ik (nog?) niets over los. Ook mezelf houd ik zo onherkenbaar mogelijk. De naam hieronder is niet mijn echte naam. Ik ga er maar vanuit dat ik niet de enige kritische werknemer in Nederland ben. Dat ik ondanks mijn regelmatige kritiek nog altijd getolereerd word heeft een vrij simpele reden: ze kunnen om mijn deskundigheid niet heen. Die zien ze niet graag vertrekken.

Natuurlijk heb ik niet stilgezeten nadat ik mijn 'ontdekking' had gedaan. Ik ben gaan kijken of ik meer gegevens kon verzamelen, zeg maar: bewijsmateriaal. Maar degenen om wie het gaat zijn bepaald niet stom en ik kan natuurlijk niet mijn gewone werk verwaarlozen. Ik ga ze geen wapens in handen gegeven om me toch de deur uit te werken. Ik kom af en toe wat later en ga soms wat later weg. Een enkele keer kan ik tijdens werktijd wel eens wat naspeuringen doen.

Ik was toch al van plan eens voor mezelf op te schrijven wat ik tot nu toe te weten ben gekomen. Dat kan op zich al tot meer inzicht leiden. Maar als ik toch schrijf, kan het net zo goed hier. Wat verwacht ik daarvan? Beter gezegd: waar hoop ik op? Het geeft mezelf in ieder geval het gevoel dat ik tenminste iets doe. Misschien zijn er toevallige passanten die me kunnen adviseren. Graag! Het mooiste zou zijn als collega's hier terecht zouden komen, iets zouden herkennen en dat zouden laten weten. Hoe we daarna met elkaar in contact komen zien we dan wel. Ja, ik weet dat 'ze' hier dan ook terecht zouden kunnen komen. Dat is ook een kwestie van later zorg. Ze zouden bijna hackers moeten zijn om achter mijn identiteit te komen. Daar heb ik wel voor gezorgd.

De titel van dit blog zal nu wel duidelijk zijn. Klokkenluiders zijn nooit populair. Ze hangen de vuile was buiten. Ze zouden de organisatie, misschien wel de werkgelegenheid in gevaar kunnen brengen. Maar ik houd niet van ongelijke behandeling. Iemand die wat privépapieren kopieert krijgt op zijn donder, als hij laag genoeg in de pikorde staat. Maar als een hoge piet zijn zakenlunches wel erg duur maakt, kraait er geen haan naar. Maar over zulke pietluttigheden zal dit blog niet gaan.

De eerste stap heb ik nu gezet. Ik doe mijn best er meer te laten volgen.