Nog even nadenken

Gisteravond kwam ik niet meer toe aan dat mailtje van Anneke. Dit was het:

Heej AJ,

Leuk weer eens wat van je te horen. Long time ago. Maar dat ligt ook aan mij. Mea culpa.
Uit het oog is niet uit het hart. Maar dat hoef ik je niet te vertellen. Ondanks dat ons schip voortijdig strandde, blijf je een plekje in mijn hart houden.
Hier gaat alles zijn gangetje, razend druk ondanks de zogenaamde komkommertijd. Druk met de echte zomerongelukjes: patienten vallen bij bosjes van hun paard, stappen in oesterschelpen, zijn gestoken door wespen...
En over wespen gesproken... In welk nest heb je je nou weer gestoken? Ik snapte je niet helemaal. Je bent als vanouds weer heerlijk mysterieus en vaag. Je hebt een gesprek afgeluisterd, bent 'iets' op het spoor en je 'moet' er iets mee doen? Kom op meneer van Donk. Details wil ik. Maak me een partner in crime. Ik kan wel wat sensatie gebruiken in mijn leven...

XA.

Ze schreef natuurlijk niet "AJ" en "van Donk" (en er stond geen A achter de X), maar het Googleaccount dat ik nodig had om dit blog te beginnen staat nu eenmaal op de (gefingeerde) naam Arend-Jan van Donk. Die opmerking over "vaag" kan ik me zeer goed voorstellen. Ze had al eens eerder - en bij herhaling - opgemerkt dat ik wel eens wat meer over mezelf mocht vertellen "En liefst spontaan, ja!" Haar mailtje was voor mij ook erg herkenbaar: recht voor zijn raap in één adem geschreven en verzonden. Ik had wel iets meer geschreven dan "iets", maar ik kan me voorstellen dat ze er nog niet veel van begreep. Ze is trouwens (de enige) huisarts in een plattelandsplaats met een bungalowpark en diverse campings in de directe omgeving. Het aantal potentiële patiënten neemt in de zomer dus niet echt af.

Ik had nog niet gereageerd op Annekes mailtje dus dat heb ik vanochtend gedaan. Ik was redelijk vroeg wakker en voelde me weer uitstekend, zeker na een dubbele espresso uit mijn recent aangeschafte apparaat. Dit schreef ik:

Hoi Anneke

Natuurlijk had ik wel wat eerder mogen reageren, maar OK, mea maxima culpa. In ieder geval wist je al dat ik jou ook nog niet helemaal vergeten ben. Ik heb me nog niet echt in dat wespennest gestoken. Ik loop er nog omheen en bekijk het van alle kanten. Veel meer dan dat er iets goed fout zit weet ik ook nog niet. Inmiddels ben je niet de enige die ik op de hoogte heb gesteld. In principe kan iedereen (die Nederlands kan lezen) 'meegenieten' van mijn nog zeer onvolledige kennis: ik ben een weblog begonnen. Klik hier en je kunt wat (niet veel) meer lezen dan ik in mijn mailtje schreef en wat mijn plannen zijn. Ik had je natuurlijk eerst netjes moeten vragen of ik jouw tekst wel letterlijk mag citeren, maar als je dat wilt, haal ik die meteen weg.

Toen ik je mailtje weer eens nalas, maakte de nuchtere toon ervan dat ik weer eens nadacht. Moet ik hier eigenlijk wel mee doorgaan? Alles in het ochtendzonnetje nog eens overwegend besloot ik toch er in ieder geval voorlopig nog mee door te gaan. Ik kan er altijd nog mee ophouden als ik zie dat ik mezelf echt een onmogelijke taak heb gesteld.

Het zou natuurlijk heel leuk zijn als je mijn 'partner in crimefighting' zou kunnen zijn, maar ik weet dat jij je 's morgens niet zit af te vragen of je de rest van de dag wel iets te doen zult hebben. Als je een keer een verloren ogenblikje hebt, kijk dan eens naar mijn blog. Heb je weer zo'n lekker ontnuchterende opmerking, stuur me die dan vooral toe.

Groetjes,

AJ

Ik heb de buienradar eens bekeken en gezien dat het hier voorlopig nog wel een tijdje droog blijft. Ik ga een eindje fietsen en ondertussen verder nadenken over de vraag: doorgaan of niet? Misschien schrijf ik vanavond nog wat.