zaterdag 7 augustus 2010

Mensen die (nog) meer willen

De organisatie heeft een soort 'huisblad', dat onder het personeel verspreid wordt. Dat schijnt goed te zijn voor de onderlinge band. Dat moet het 'wij-gevoel' bevorderen. Het wordt niet via de interne post verspreid, maar wordt via TNT Post aan de huisadressen gestuurd. Dat heeft niets te maken met de diverse locaties, maar het is ook vreselijk belangrijk dat de huisgenoten van het personeel het kunnen lezen, zodat ze weten in wat voor mooie, fijne, interessante omgeving de partner of paps of mams werkt. Het blad wordt door een of ander extern bureau professioneel in elkaar gezet en ziet er zelfs een beetje glossy uit. Het komt bij mij meestal op de stapel 'nog te lezen' liggen, want ik zit er niet maandelijks reikhalzend naar uit te kijken. Van tijd tot tijd gaat de hele stapel naar de oudpapierbak. Toen het weer eens zover was, lag er net zo'n blad bovenop en mij schoot iets te binnen. In elk nummer wordt een bepaalde afdeling of persoon wat nader onder de loep genomen en daar staat altijd wel minstens één foto bij. Ik viste alle nummers tussen de rest uit, elf in totaal, en bladerde ze door. Bij het zesde nummer was het "Bingo!" Er was een nieuwe sectie (zo noem ik het maar even) in het leven geroepen en wie was daar het chefje van? Inderdaad: de jongste van die twee die in de kroeg zich niet gerealiseerd hadden dat niet alleen muren oren hebben, maar ook lezende bierdrinkers. Hij was via een headhunter naar de organisatie gehaald en als ik het goed begreep kon je hem zonder veel overdrijving geniaal noemen, zeker op zijn vakgebied. Ik werd meteen ook weer pissig. Bij genialiteit hoort meestal een niet onaardig salaris. Wat brengt mensen die toch al goed verdienen er nou toe om zich langs frauduleuze weg nog meer te verrijken? Om zich een Bugatti in plaats van een ordinaire Mercedes SLR te kunnen aanschaffen? Om een tropisch zwemparadijs in de tuin te bouwen? Als die man, die trouwens een paar jaar ouder was dan ik hem ingeschat had, gewoon normaal en eerlijk zijn werk deed, zou over een paar jaar de volgende headhunter op zijn stoep staan met een nog beter betaalde baan. Volgens mij zit hij nu al ruim boven de Balkenendenorm.

Elke organisatie van enige omvang heeft tegenwoordig wel een zogenaamde 'vertrouwenspersoon'. Bij die persoon kun je dingen aankaarten die je liever niet met een collega of directe chef bespreekt. Bij ons is ook zo'n persoon en ik heb een tijd geleden overwogen met haar te gaan praten. Ik heb er van afgezien. Moest zij naar die man toestappen met "Iemand heeft jou in een café met ... horen praten over .. Kan dat kloppen?" Hij zou haar smakelijk uitlachen. Nu denk ik ook wel eens: misschien moet ik het toch doen. Er komt wel niks van, maar het zou hem misschien wel een onrustig nachtje kunnen bezorgen.

Het bloggen heeft in ieder geval al één positief resultaat: het verschaft enige opluchting. Ik heb het idee dat ik er iets aan doe. Het heeft ook een (acuut) nadeel: tussen het schrijven door zit ik over van alles en nog wat te piekeren. Dat leidt tot koppijn. Ik neem dus een paracetamol en ga naar bed.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten