Gevonden!

Zo, mijn blog kan dus gevonden worden. Ik neem aan dat er iemand gegoogeld heeft. Zijn (of zou het 'haar' zijn?) waarschuwing begrijp ik wel, maar er zijn manieren om te voorkomen dat je IP-adres bij Jan en alleman bekend wordt. Als je wilt weten hoe dat werkt moet je maar even googelen. Ik heb om te beginnen mijn gmailaccount met mijn verzonnen naam aangemaakt in een internetcafé. Zelfs de meest knappe hack(st)er zal er zo niet achter komen bij wie de schuilnaam hoort. Ik heb er ook wel voor gezorgd dat via dit blog mijn IP-adres niet te achterhalen is. Of misschien met heel veel moeite, want ik ben er niet voor 100% zeker van. Maar hoeveel mensen hebben die kennis nou in huis? De meeste mensen zijn al blij als ze zonder al te veel moeite kunnen e-mailen en hun Facebook of Hyves kunnen bijhouden. En voor bloggen hoef je ook niet meteen een whizzkid te zijn, weet ik intussen. Ik kan dit blog visueel veel aantrekkelijker maken, maar waarom zou ik? Het gaat om de tekst. Intussen zijn er al twee mensen die mijn blog 'volgen'. Ik heb de indruk dat het niet meer is dan interesse. Het zijn mensen die al enige tijd bloggen en waarschijnlijk allerlei blogs afstropen. Hebben zeker niets beters te doen.

Een paar dagen heb ik overigens helemaal niet voor tekst gezorgd. Het schrijven over dat ongeluk(?) van Hans heeft me weer aan het denken gezet. Ik geloof niet dat ik voor held zijn in de wieg ben gelegd. Het is mooi en nobel om principieel te zijn en misstanden aan het licht te brengen, maar zelfs als je daarvoor niet uitgebreid in het zonnetje wordt gezet, is het toch wel plezierig als je er een paar jaar later nog steeds met tevredenheid op kunt terugkijken.

Goed, het is duidelijk dat ik doorgegaan ben. Het was heel goed mogelijk, waarschijnlijk zelfs, dat Hans een 'gewoon' ongeluk had gekregen. Maar als dat niet zo was, wilde ik niet dat zijn dood tot gevolg zou hebben dat er verder helemaal niets gedaan werd. Dan was ik bijna verplicht door te gaan.

Het is wel goed om in een schema te laten zien hoe het bedrijf in elkaar zit. Daarvoor hoefde ik niks riskants te doen. Ik kon gewoon op het internet kijken.



Hoe groot het bedrijf ook is, tegen de 20.000 medewerkers, het is maar een onderdeel van een internationaal opererend veel groter bedrijf met een jaarlijkse omzet van meer dan een miljard euro.  Wat hierboven grijs is, is het bedrijf in Nederland. Ik werk bij een van de blokjes in de middelste grijze rij. En dit is maar een schema. Er zijn nog meer blokken en subblokjes. 'Mijn' bedrijf houdt zich bezig met verzekeringen, maar een andere met bancaire zaken. Zo zijn er nog een paar verschillende bedrijven.

Vanochtend was ik idioot vroeg op, om een uur of half zes. Ik heb de afgelopen dagen dan wel niets geschreven, maar ik heb uiteraard wel nagedacht. Dankzij het mooie weer heb ik zaterdag en zondag heel wat afgefietst en dat leidt altijd tot nadenken. Ik had de pest in. Het hele bedrijf stond me tegen. Om een uur of acht heb ik me met een mailtje ziek gemeld. Dat kon wel een keer, want dat is volgens mij al een jaar of zes niet gebeurd. Ik heb nog een gewoon antwoordapparaat en daarop heb ik ingesproken, dat ik ziek op bed lig en niet gestoord wil worden. Ik hoef geen chefje te spreken dat belangstellend informeert naar mijn (on)welbevinden. Ze zien me morgen wel weer verschijnen.